پسرک قانع

یک سال قبل که از دندونپزشکی شیپور جایزه گرفت، همون روزای اول تو خونه مامانجی جاگذاشت و دیگه سربه نیست شد.
کل این یکی دوسال هرشب موقع مسواک بهم شیپور رو یاداوری میکرد..
حالا امروز که بعد کلی وقت شاید حدود ۱۲ ماه و حتی بیشتر رفتم بازار تماام مغازه ها رو دونه به دونه برات گشتم تا شیپور پیدا کنم... ولی نبود که نبود.. خیلیا میخندیدن و میگفتن شیپور تو مغازه نمیفروشند و مال دستفروشاست ...
به بابا زنگ زدم.. به مامانی پیام دادم.. هیلی مستاصل بودم.. نمیهواستم جلوی پسردلبندم شرمنده باشم. باخودم گفتم توی راه هرچی دیدم میخرم و نهایت چیزی پیدانکردم بستنی یا پاستیل میگیرم.
درنهایت از مترو توپ لیزری خریدم و خوشحال و خندان برگشتم خونه.
وقتی رسیدم خواب بودی... مامانی بعد نیم ساعت بیدارت کرد و با چشمای نیمه باز اومدی پایین.. ازم درمورد جایزه سوال کردی و منم گفتم پشتت رو بکنی و چشمات رو ببندی..
در کسر ثانیه برق شادی، شوق، شعف و شکرگزاری رو تو چشمای تو دیدم... از اون لحظه مدااام منو میبوسی و بالحن خاص جذابت قربون صدقم میری.. هزار بار هم از خونه مامانی اومدی پایین تا یک دور چرخش توپت رو ببینی...
چقدر تو خوب و ساده ای محمدحسین... چقدر معلم خوبی هستی برای من.... چقدر من دوستت دارم....